Wat achter de eindeloze demagogische discussies op politieke talkshows en de eindeloze communistische propaganda van het idee van gerechtigheid zit, is natuurlijk het verlangen van de communisten om terug te keren naar het Sovjet-totalitaire verleden.
Ze denken waarschijnlijk dat de generatie die in de USSR woonde fataal geheugenverlies heeft.
Wat, niemand herinnert zich de celestials in het gezicht van het POLITBURO meer.
Zij herinneren zich niet de bevoorrechte levensstijl van de partij en de economische nomenklatura.
Ze herinneren zich niet hoe de grote totale Imitatie het menselijk leven in de USSR regeerde.
Ze herinneren zich niet de totale leugens en totale diefstal en de zogenaamde slordige houding ten opzichte van het werk, toen er een formele opleiding voor show was, toen medische werknemers universeel scheten werden genoemd.
Ze herinneren zich geen totale censuur en hoe onafhankelijkheid en onafhankelijk denken in de kiem werden gesmoord.
Ze herinneren zich het universele atheïsme niet en hoe de mens zijn goddelijke essentie begon te verliezen.
Net als in 1917 doen de moderne communisten vandaag een beroep op de totale binnenlandse criminaliteit, die wordt gekenmerkt door-
1. Manische passie voor materiële winst.
2. Gebrek aan creativiteit en, als gevolg daarvan, sociaal parasitisme.
De angst voor de dood van het homoseksuele Ego is beperkt tot zijn eigen fysieke leven.
Daarom ondernemen de Russische communisten, net als in het recente verleden, de absolutisering van het vulgaire materialisme, dat de mens reduceert tot het niveau van een dier, of beter gezegd tot het niveau van huiselijke misdadigers, voor wie de enige waarde zijn fysieke leven is, waarvoor hij alles aanvaardt, inclusief het verlies van menselijkheid.
Laten we terugkeren naar het concept van rechtvaardigheid, ten eerste is dit de definitie van gerechtelijke procedures, wat natuurlijk een juridisch conflict impliceert, wat betekent dat er een partij is die de wet heeft overtreden en een partij die de wet heeft verdedigd.
Daarom, wanneer cynische communistische criminelen het voorrecht van het Staatsidee uiten, in een woord als gerechtigheid, betekent het-
Dat ze zichzelf in eerste instantie zien als een heilig strafinstrument.
Dat zij zichzelf alleen zien in de status van een onfeilbare grote rechter.
Dit betekent dat er in het leven van een communistische samenleving slechts een totale criminele omgeving is, waar er natuurlijk een behoefte is aan eindeloze rechtszaken, omdat er een voortdurend en eindeloos juridisch conflict is, dat wil zeggen dat er voortdurend misdaden worden gepleegd.
Zij begrijpen de Betekenis van wetgevende macht niet, omdat zij a priori de ongeschiktheid van democratische wetten ter bescherming van individuele vrijheden en mensenrechten niet kunnen aanvaarden.
Zij begrijpen de Betekenis van uitvoerende macht niet, omdat zij a priori een echte strijd tegen echte misdaad niet kunnen toestaan om te beschermen tegen inbreuken op de individuele vrijheid en mensenrechten, omdat het communistische regime a priori crimineel is.